spatial narratives for counter-futures
www.counterpublics.org
COUNTERPUBLICS is a collaborative practice based in Athens and acting nomadically at the intersection of arts, architecture, urbanism and critical theory.
Initiated by Giorgos Papadatos & Constantina Theodorou, through artistic interventions, transdisciplinary research and theoretical production, it explores and expriments with forms of action that address the issues of extended public space, emergent territorialities, political ecology, the urban condition and the activation of the hinterland.
In collaboration with other cultural actors and local communities,
Counterpublics asprires to seek new spaces and ways of being in
public,to create alternative spatial narratives and imageries, counter-
imaginaries for counter-futures.
Warner , 2002, Publics and Counterpublics, Public Culture 14(1): 49–90, 88
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
// 10.000 WINDMILLS // From Werner Herzog to the energy commons
Cover Photo: Lasithi Plateau, Boris Carmi, 1981
An
interdisciplinary research project on water management practices in the
Lasithi Plateau of Crete and the know-how of pumping windmills, as an
example for the study of transformations and transition processes from
collective management protocols of common resources to the productive
and cultural constitution of local society and landscape around them.
As
part of the project, a video-essay and an accompanying doucmentation/
communication kit for the communities involved were implemented.
With the support of the Hellenic Ministry of Culture, Department of Intangible Cultural Heritage and Intercultural Issues, 2022 , Δεκέμβριος 2024
Ένα διεπιστημονικό ερευνητικό εγχείρημα για τις πρακτικές διαχείρισης του νερού στο Οροπέδιο Λασιθίου Κρήτης και την τεχνογνωσία των αντλητικών ανεμόμυλων, ως παράδειγμα για την μελέτη των μετασχηματισμών και των διαδικασιών μετάβασης από τα πρωτοκόλλα συλλογικής διαχείρισης των κοινών πόρων στην παραγωγική και πολιτισμική συγκρότηση της τοπικής κοινωνίας και του τοπίου γύρω από αυτά.
Στα πλαίσια του πρότζεκτ υλοποιήθηκε ένα video-essay και μια συνοδευτική έκδοση καταγραφής/ επικοινωνιακό κιτ για τις εμπλεκόμενες κοινότητες.
Με την οικονομική υποστήριξη του ΥΠΠΟ Τμήμα Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς και Διαπολιτισμικών Θεμάτων, 2023 Διεύθυνση Νεότερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
«Στην πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία Signs of life – Σημάδια ζωής, γύρισα ένα πλάνο σε μια κοιλάδα στο νησί της Κρήτης όπου υπάρχουν κυριολεκτικά 10.000 ανεμόμυλοι, όλοι περιστρέφονται … όλοι γυρίζουν. Δεν υπάρχουν πια, αλλά εκείνη την εποχή, στη δεκαετία του ’60, όλοι αυτοί οι ανεμόμυλοι μετέφεραν νερό στην επιφάνεια, για άρδευση, δεν υπήρχε ούτε ένα κτήριο παρά μόνο 10000 ανεμόμυλοι … και το κάνουν κατά κάποιο τρόπο στις μέρες μας με γεννήτριες ντίζελ και προσπαθούν να τους ξαναδημιουργήσουν. Το ξέρω γιατί ο δήμαρχος αυτού του μικρού χωριού μου έγραψε αν θα ήθελα να τους υποστηρίξω για την αναδημιουργία των 10000 ανεμόμυλων … αλλά ο τρόπος που γυρίστηκε είναι τόσο εκπληκτικός γιατί είναι άκοπο, δεν τελειώνει … δεν τελειώνει και είναι εντελώς φοβερό … και είναι σαν ένα όνειρο πυρετού … μια ολοκληρωτική παράνοια … και είναι ουσιαστικά η κεντρική εικόνα στην ταινία, ο πρωταγωνιστής βλέποντας αυτή την κοιλάδα με τους 10.000 ανεμόμυλους κυριολεκτικά τρελαίνεται … »[1]
Με αυτόν τον τρόπο, το 2018 ο Werner Herzog, σε ομιλία κατά τη διάρκεια της βράβευσης του στο Coolidge Award, περιγράφει την εντύπωση που του έκανε το οροπέδιο Λασιθίου, όταν, το 1968 στη διάρκεια των γυρισμάτων της πρώτης του ταινίας ‘Signs of life’ (Σημάδια ζωής), αντίκρισε τους αντλητικούς ανεμόμυλους σε λειτουργία και γύρισε το εμβληματικό πλάνο με τη μουσική υπόκρουση του Σταύρου Ξαρχάκο.
Το πλάνο αυτό, σχεδόν 2 λεπτών, έγινε μια από τα πιο χαρακτηριστικές εικόνες καταγραφής της Κρήτης στον διεθνή κινηματογράφο, αλλά, κυρίως, άφησε το αποτύπωμα της αφήγησης του Herzog ως ένα σουρεαλιστικό, δυστοπικό, ανοίκειο τοπίο που αρκεί για να πυροδοτήσει την δονκιχωτική τρέλα στον πρωταγωνιστή του. Με ανάλογη προσέγγιση το συναντάμε και στο κολλάζ του Οδυσσέα Ελύτη «Το μήνυμα» (1968) ως συμβολικό background. Χρειάζεται να ξανασυναντήσουμε τους αντλητικούς ανεμόμυλους του οροπεδίου Λασιθίου και να ξαναδιαβάσουμε την εικονογραφία των δεκαετιών ‘60 και ‘70 και των ενδεχομένων στερεότυπων που αναπαράγει, μέσα από πιο πρόσφατες καλλιτεχνικές πρακτικές, όπως αυτή του εικαστικού καλλιτέχνη, τεχνολόγου και συγγραφέα του βιβλίου «Ways of Being» James Bridle, που δημιουργεί το 2022 το έργο «Windmill 03 (for Walter Segal)» ανακατασκευάζοντας στο Λασίθι έναν ανεμόμυλο από ανακυκλούμενα υλικά, τον οποίο εκθέτει αργότερα στο Βερολίνο.
Με αυτές τις αφετηρίες από το πεδίο της σύγχρονης τέχνης, ακολουθώντας τη νοηματική διαδρομή από το πυρετικό τοπίο του Herzog στα ενεργειακά κοινά που εμπνέουν τον Bridle το διεπιστημονικό ερευνητικό εγχείρημα επιχειρεί να προσεγγίσει την περίπτωση του οροπεδίου Λασιθίου.
>>>
Η ερευνητική προσέγγιση εστιάζει στον κοινωνικό ρόλο της τεχνολογίας και στους κοινωνικούς μετασχηματισμούς που συμβαίνουν σε αλληλεπίδραση με τις τεχνολογικές εξελίξεις. Η εφεύρεση του αντλητικού ανεμόμυλου και η ανοιχτή διάχυση της τεχνικής κατασκευής του, επέτρεψε την μετάβαση από μια αγροτική οικονομία επιβίωσης σε μια εξαγωγική αγροτική στο απόγειο της διάδοσης αυτής της τεχνολογίας (δεκαετία ’50, 15.000-20.000 ανεμόμυλοι), ακολουθώντας έκτοτε φθίνουσα πορεία με την αντικατάσταση από μηχανές ντίζελ, τον σταδιακό αποπληθυσμό της υπαίθρου και την μετάβαση σε μια τουριστικά προσανατολισμένη οικονομία που επιχειρεί να ανασυνθέσει το φυσικο-τεχνικό τοπίο της κοιλάδας των ανεμόμυλων ως εξαγώγιμο προϊόν.
Η επαναφορά, ωστόσο, της τεχνολογίας αυτής και του κοινωνικού οικοσυστήματος που την αναπαρήγαγε απαντά σε μια πολύ ουσιαστικότερη ανάγκη από την ανασύνθεση του ως «σκηνικού» στο πλαίσιο μιας τουριστικής αξιοποίησης. Στην παρούσα συγκυρία της επιταχυνόμενης κλιματικής αλλαγής, με την απειλή της επισιτιστικής κρίσης και λειψυδρίας, σε συνδυασμό με την ανάγκη απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα, συνιστά μια low budget, χαμηλής τεχνολογίας και «μηδενικού ενεργειακού αποτυπώματος» πρόταση, που μπορεί να αναπαραχθεί ευρέως προς μια βιώσιμη παραγωγική αναδιάταξη της τοπικής κοινωνίας και όχι μόνο.
“In my first feature film Signs of life, I shot a shot in a valley on the island of Crete where there are literally 10,000 windmills, all spinning… all spinning. They don’t exist anymore, but at that time, in the 60s, all these windmills carried water to the surface, for irrigation, there wasn’t a single building but only 10000 windmills … and they somehow do it nowadays with generators diesel and are trying to recreate them.
I know this because the mayor of this small village wrote to me if I would like to support them in recreating the 10000 windmills … but the way it was shot is so amazing because it is uncut, it doesn’t end … it doesn’t end and it’s totally awesome … and it’s like a fever dream … a total insanity … and it is essentially the central image in the film, the protagonist seeing this valley with the 10,000 windmills literally goes crazy … »
In this way, in 2018 Werner Herzog, in a speech during his Coolidge Award, describes the impression that the Lasithi plateau made on him when, in 1968, during the filming of his first film ‘Signs of life’ (Signs of Life), witnessed the pumping windmills in operation and shot the iconic shot with the musical background of Stavros Xarhakos.
This nearly 2-minute long shot became one of the most iconic images of Crete in international cinema, but, above all, it left the imprint of Herzog’s narrative as a surreal, dystopian, open-air landscape that is enough to trigger the quixotic madness in its protagonist. With a similar approach, we also find it in the collage of Odysseus Elytis “The Message” (1968) as a symbolic background. We need to re-encounter the pumping windmills of the Lasithi plateau and re-read the iconography of the 60s and 70s and the possible stereotypes it reproduces, through more recent artistic practices, such as that of the visual artist, technologist and author of the book “Ways of Being » James Bridle, who creates the project “Windmill 03 (for Walter Segal)” in 2022 by reconstructing a windmill from recycled materials in Lassithi, which he later exhibits in Berlin.
>>
The research approach focuses on the social role of technology and the social transformations that occur in interaction with technological developments. The invention of the pumping windmill and the open diffusion of its manufacturing technique allowed the transition from a subsistence agricultural economy to an export agricultural one at the height of the spread of this technology (1950s, 15,000-20,000 windmills), following a downward trend since then with replacement by diesel engines, the gradual depopulation of the countryside and the transition to a tourist-oriented economy that attempts to reconstitute the physical-technical landscape of the windmill valley as an exportable product.
The restoration, however, of this technology and the social ecosystem that reproduced it responds to a much more essential need than its reconstitution as a “scenario” in the context of a tourist exploitation. In the present juncture of accelerating climate change, with the threat of food crisis and water scarcity, combined with the need to wean ourselves off of fossil fuels, it is a low budget, low technology and “zero energy footprint” proposal, which can be widely replicated towards a sustainable productive reorganization of the local society and beyond.
[1] “Werner Herzog on the Valley with 10’000 Windmills”, Coolidge Award Ceremony, Coolidge Corner Theatre, moderated by Boston University classics professor Herbert Golder, 2018, available at: https://www.youtube.com/watch?v=epzsPu9QOSc (απομαγνητοφώνηση και μετάφραση Counterpublics).
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
Walkthelaw, Performative walk, Οrganized by Counterpublics @ H(e)avens, Athens, Saturday 09 December 2023
Walkthelaw
Οrganized by Counterpublics
Saturday 09 December 2023, 11:45- 14:00
Meeting point: Line 1 station, Kato Patisia
H(e)avens, Athens https://heavens.gr/en/saturday-en/
Walk: Constantina Theodorou
Interventions- performative actions: Dimitris Georgakopoulos, Xenia Kalpaktsoglou, Yorgia Karidi, Giorgos Papadatos, Anna Tsouloufi-Lagiou, Dimitris Halatsis, Constantinos Hadzinikolaou
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Where the wild things grow - Public interventions - Athens - 2023
Drakopoulou Park, Patision 358 & Lamprou Porphyra, Athens 111 41
Fix Park, 10 Tsiller, Patision & Kaftantzoglou, 11144 Athens
OPENING: Friday 28 April, 19:00
Duration: 28 April- 14 May 2023
PARTICIPANTS
Rebecca Agnes, Campus Novel (Ino Varvariti, Yannis Delagrammatikas,Yannis Sinioroglou), Nikos Doulos, Juliette Brederode, Jelly Hogendorp, Eva van der Zand, Eirini Efstathiou, Matthew Gandy, Mariela Nestora, Maria Ikonomopoulou, Giorgos Papadatos , Yiannis Papadopoulos, Vangelis Savvas, Georges Salameh, Panos Sklavenitis, Fani Sofologi
A collective artistic research on the urban life on non-human organisms, a re-examination of the subversive potential of natural wilderness in the urban condition.
CONTEXT
As the urban condition expands, incorporating more and more natural habitats, wildness moves into the city. Increasing human mobility drags with it the mobility of all other organisms – causing a planetary osmosis where all species meet in new and unprecedented conditions that would not be permitted by the natural topography..This new urban nature, is developing very different ways of survival than the primeval forest landscapes.
In the complex ecosystem of the natural forest, the exchange of chemical signals through the dense and interwoven root system of plants constitutes a language, a communication code, a socialization system that contributes to their longevity and well-being. This “language”, which carries all the useful information for their survival, is lost when they are forced to adapt to the conditions of the urban environment. The architecture of the space becomes more critical than the climate in which they grow.
Programmed for the complexity of natural ecosystems, they are forced to radically change their ways of growing and reproducing. Moving from “savage”, unstructured free connections, they must survive in a human-made order. Disconnected from their vital underground root networks, deprived of rich forest soil, confined and trapped in the stranglehold of urban infrastructure, regulated by urban regulation, they depend on human care as much as their supporting ecosystems. Urban flora is trying hard to thrive in what is the planetary habitat of the future.
And if, on the one hand, there are these domesticated species, which follow the design and care of the designer or the agriculturist, vulnerable to their “urban loneliness”, on the other hand, there are those who persist in wildness, who display a wild resilience – the “plant revolutionaries” who occupy every inch of abandoned, unplanned land. They escape from the borders, from the design, break through the hard boundaries, occupy the space in unexpected ways in all directions, remaining unregistered in the urban green balance. Others escape their decorative role, bear fruit, invite their propagating allies in the face of urban fauna, find their own “urban language”, establish “communities” on roadsides, vacant lots, abandoned factories. It is where the complexity is recomposed. The measure of their resilience is the measure of their ‘aggressiveness’. The more they thrive against all odds, the more they are considered aliens, hosts – but aren’t the domesticated versions of them the truly alienated?
THE PROGRAM
The series of interventions and actions is a collective artistic research on the urban life of non-human organisms. It calls for a rethinking of the subversive potential of returning nature to the urban landscape, beyond the domesticated, designed versions of the park and garden. It examines the modes of non-human, plant and animal sociality in the urban context, their patterns of persistent resilience, their geographies, the networks they forge, their interaction with infrastructural networks, the ways in which wildness reclaims its place in the regulated urban space. Paraphrasing the title of the famous children’s book “Where the wild things are” by Maurice Sendak, about a small boy’s wandering into the world of “wildness” through the safety of the dream state, the exhibition is an invitation to explore the unknown wilderness through the familiar condition of the urban dense city center.
The program develops across 2 spaces at Patisia, Fix and Drakopoulou Park, which are both cases of spaces that have been reocuppied by nature. Ιn the place of the first, there was until 2000, the ice-brewery factory of FIX, and in the place of the second the complex of Drakopoulou textile factory. The program includes artistic interventions, a soundwalk, workshops, a projection of the film NATURA URBANA and discussions with theorists and artists.
>>
Opening Friday 28/ 04, 19:00
Performative acts:
20:00 Giorgos Papadatos, The other’s stage (Drakopoulou)
20:30 Panos Sklavenitis, Ad bestias (Drakopoulou)
Saturday 29/04
18:00 Juliette Brederode, Nikos Doulos, Jelly Hogendorp, Eva van der Zand,
Fluid Walkscapes – Corporeal imaginaries
Walking sticks workshop (English/ Greek)
(Drakopoulou)
Saturday 06/05
17:30 Mariela Nestora, Fieldwork
participatory workshop
19:00 Juliette Brederode, Nikos Doulos, Jelly Hogendorp, Eva van der Zand,
Fluid Walkscapes – Corporeal imaginaries
Participatory soundwalk
(For the participation is required a smarthpone with internet connection and earphones.)
Saturday 13/05
19:00 Discussion Rewilding the urban
With
Aspasia Kouzoupi (Department of Architecture University of Thessaly/
NTUA), Yorgis Noukakis (Recual), Natasa Lekkou (Zuloark Collective)
Moderation: Constantina Theodorou (Counterpublics)
21:00 Screening: NATURA URBANA | THE BRACHEN OF BERLIN, by Matthew Gandy (English)
For more information: counterpublics.info@gmail.com
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
// THE CIRCLE COMMUNITY // Eight notes on a collective Ritual, 2022
Energy as commons
15th September, 16.30-18.00
New Alphabet School, #Commonings
14-18 September HKW, Berlin
15th September, 16.30-18.00
New Alphabet School, #Commonings
14-18 September HKW, Berlin
Renewable energy infrastructures, wind and solar farms and
long-distance energy grids are rapidly multiplying at a planetary scale,
sweeping the last unexploited habitats of the world, endangering forms
of life critical to our common survival. What does it mean to share
resources that are supposedly unlimited, abundant and available
everywhere, yet the infrastructures through which people can share them
are practically limited, finite and site specific?
We aim to
initiate this dialogue through a workshop and collectively activated
installation that will consist of small, DIY, renewable energy systems
that could be used by anyone; think of electrifying a lamp or activating
a radio. The energy produced will be shared according to a time
schedule, an energy sharing protocol that is commonly agreed upon and
under constant negotiation through informal discussions with the other
participants
We wish, through our workshop-discussion, to activate imaginaries about energy sharing rituals, to explore the social -spatial implications of energy as a common resource, raising issues of climate justice, energy communities, design of hard infrastructures versus soft negotiations of sharing. The mapping of ideas and short video-interviews with the participants will be part of a video-documentation of the whole procedure, produced afterwards.
Full program
Short Schedule
Οι υποδομές ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, τα αιολικά και ηλιακά πάρκα, τα δίκτυα ενέργειας μεγάλων αποστάσεων, πολλαπλασιάζονται ταχύτατα σε πλανητική κλίμακα, σαρώνοντας τους τελευταίους ανεκμετάλλευτους βιότοπους του κόσμου, θέτοντας σε κίνδυνο μορφές ζωής κρίσιμες για την κοινή μας επιβίωση. Τι σημαίνει να μοιράζεσαι πόρους που είναι υποθετικά απεριόριστοι, σε αφθονία και παντού διαθέσιμοι, ωστόσο οι υποδομές μέσω των οποίων τους μοιραζόμαστε μπορεί να είναι μόνο πρακτικά περιορισμένες, πεπερασμένες και γεωχωρικά εντοπισμένες;
Στόχος μας είναι να ξεκινήσουμε αυτόν τον διάλογο μέσω ενός εργαστηρίου και μιας συλλογικά ενεργοποιούμενης εγκατάστασης που θα αποτελείται από μικρά DIY συστήματα ανανεώσιμης ενέργειας που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από όλους- θα μπορούσαν να ηλεκτροδοτήσουν μια λάμπα ή να ενεργοποιήσουν μια ραδιοφωνική μετάδοση. Η παραγόμενη ενέργεια θα μοιραστεί σύμφωνα με ένα χρονοδιάγραμμα, ένα πρωτόκολλο διαμοιρασμού ενέργειας, κοινά συμφωνημένο και υπό συνεχή διαπραγμάτευση μέσω άτυπων συζητήσεων με τους άλλους συμμετέχοντες.
Ευελπιστούμε, μέσω της συζήτησης- εργαστηρίου, να ενεργοποιήσουμε φαντασιακά σχετικά με τελετουργικά διαμοιρασμού της ενέργειας, να διερευνήσουμε τις χωρικές- κκοινωνικές προεκτάσεις της ενέργειας ως κοινό πόρο, αγγίζοντας ζητήματα σχετικά με την κλιματική δικαιοσύνη, τις ενεργειακές κοινότητες, τον σχεδιασμό σκληρών υποδομών έναντι ήπιων διαπραγματεύσεων διαμοιρασμού. Η χαρτογράφηση των ιδεών και οι σύντομες βίντεο-συνεντεύξεις με τους συμμετέχοντες θα είναι μέρος του βίντεο-τεκμηρίωσης της όλης διαδικασίας, το οποίο θα παραχθεί στη συνέχεια.
αναλυτικό πρόγραμμα
σύντομο χρονοδιάγραμμα
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
.png)
SEVEN CAUTIONARY TALES FOR ENERGY COMMONS
A video essay by Counterpublics (Constantina Theodorou and Giorgos Papadatos), 2022
Part
of the research project “ Energy as commons “ consisting by an ongoing
theoretical research, an installation, workshop and a video essay,
firstly presented in HKW as part of New Alphabet – Commonings 2022.
The video essay, starting from the title reference to the utopian radical practice of Superstudio «12 cautionary tales for Christmas» , explores through a concept mapping the issue of commoning and sharing renewable energy recourses, activates imaginaries about energy sharing rituals, social -spatial implications of energy as a common resource, and raises issues of climate justice, energy communities protocols and governance. Rather drifting through concepts than following a linear narrative structure, “Seven cautionary tales for energy commons” combines short performative actions with, archival footage, text and narration by Elinor Ostrom, Silvia Federici, Ivan Illich, Ashley Dawson and others.
Ένα βίντεο δοκίμιο από το Counterpublics (Κωνσταντίνα Θεοδώρου και Γιώργος Παπαδάτος), 2022
Mέρος
του ερευνητικού project “Energy as commons” που αποτελείται από μια
θεωρητική έρευνα σε εξέλιξη, μια εγκατάσταση, εργαστήριο και ένα βίντεο
δοκίμιο, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο HKW ως μέρος του New
Alphabet – Commonings 2022.
Το βίντεο-δοκίμιο, ξεκινώντας από την αναφορά του τίτλου στην ουτοπική ριζοσπαστική πρακτική των Superstudio «12 προειδοποιητικές ιστορίες για τα Χριστούγεννα» , διερευνά, μέσα από μια εννοιολογική χαρτογράφηση, το ζήτημα των κοινών και κοινής χρήσης πόρων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ενεργοποιεί αφηγήματα σχετικά με τελετουργίες κοινής χρήσης ενέργειας, κοινωνικές-χωρικές επιπτώσεις της ενέργειας ως κοινό πόρο, και εγείρει ζητήματα κλιματικής δικαιοσύνης, πρωτοκόλλων ενεργειακών κοινοτήτων και διακυβέρνησης. Περισσότερο ως περιήγηση μέσα από έννοιες παρά μια γραμμική αφηγηματική δομή, το «Seven cautionary tales for Energy commons» συνδυάζει σύντομες παραστατικές ενέργειες με αρχειακό υλικό, κείμενο και αφήγηση των Elinor Ostrom, Silvia Federici, Ivan Illich, Ashley Dawson και άλλων.
Featured Archive Footage
Elinor Ostrom on resilient social-ecological systems, Stockholm Resilience Centre, 2007
Ivan Illich, Jerry Brown and Sajay Samuel, Beyond Economics and Ecology: The Radical Thought of Ivan Illich, 2013
Ivan Illich, Energy and Equity (Ideas in Progress), 1974
LUCIO AMELIO/TERRAE MOTUS – Mario Martone – 1993
Olya
Balykina (1934) Pioneriia Newsreel Series . Source: Russian State Film
& Photo Archive at Krasnogorsk (2000 Apocalypse, Staline, France
Télévisions 2015 Collectivization Breeds Violence and Betrayal
Govenda dance, Turkish Kurdistan, 2019
Silvia Federici on Marx, Rosa Luxemburg-Stiftung , 2019
Silvia Federici ,The Struggle for the Commons, Kontext TV, 2014
Ashley Dawson on People’s Power, Public Power Hour: Public Power 101, NYC-DSA, 2021
Brian Tokar, Tamra Gilbertson, Climate Justice and Community Renewal Resistance and Grassroots Solutions, 2020
Keith A. Taylor, Governing the Wind Energy Commons: Renewable Energy and Community Development, 2019
Soft Protocols
August-November 2021.
Series of interventions at the border of the city, Athens,
organized by COUNTERPUBLICS
Soft spaces, spaces in the interstices of “hardly” defined territorial entities, emerging in the gaps of legal jurisdictions, are always “in between”, trapped in a legal limbo, spaces of a-legality by default, deviant territories of action.
They are rather socially constructed than materially defined, being both arenas of negotiation and under negotiation themselves; their borders being fuzzy and porous. In their indecisive and incomplete form, they are exposed to appropriation, susceptible to the exercise of the soft power of diplomacy and governance. Yet, in the same ambivalence they can be spaces of experimentation, they can be offered as alternatives to current rigid spatial patterns of social and political action. Their manifold potential exceeds that of strictly regulated space.
In the urban context they can be spaces of unregulated wilderness, there where the law gives place to unwritten protocols, where non-institutionalized forms of coexistence have to be constantly re-invented. In the municipality of Athens one such area is the zone from Tris Gefyres (Three Bridges), where the Kifissos River is revealed under the National Road, till the Philadelfia junction, an area of multiple, overlying and fuzzy borders. It is both the boundary of the city to the river and the autoroute, the meeting point of the dense urban fabric with a mutated nature, a jurisdictional border between three municipalities, the boundary of industrial uses with the residential zone; there where different phases of urbanization overlap leaving patches of the past untouched; it is a field of multiple negotiations. Its urban landscape constitutes an indecisive urban reality.
The project is an invitation to artists, architects, performers, and theorists to explore the possibilities of these open spaces, to appropriate them defining an open syntax of use, inventing soft protocols for an expanded public space.
With a series of interventions, ephemeral installations, urban drifts, performances and discussions, taking place in the wider area we aim to negotiate the balance between this insubordinate urban condition and the decisiveness of action- between the openness of possibility and enclosure of form.
The project will be documented in a collective edition, together with theoretical contributions at the end of the process.
Participants
Rebecca Agnes, akoo-o collective (Nikos Bubaris, Sofia Grigoriadou, Dana Papachristou, Giorgos Samantas), Ludovic Bernhardt, Lucia Bricco, Campus Novel (Giannis Delagrammatikas, Ino Varvariti, Yiannis Sinioroglou), Eirene Efstathiou, Stefania Migliorati, Kostas Bassanos, Giorgos Papadatos, Nina Papaconstantinou, Artemis Potamianou, VASCOS ( Kostas Tzimoulis – Vassilis Noulas ), Dimitris Halatsis
[ΕΛΛ]
Soft protocols
Αύγουστος-Νοέμβριος 2021
Σειρά παρεμβάσεων στο αστικό σύνορο, Αθήνα
Οργάνωση: COUNTERPUBLICS
Soft spaces, χώροι που αναδύονται στις συναρμογές μεταξύ των σκληρά καθορισμένων κυριαρχικών επικρατειών, στα κενά μεταξύ των νομικών δικαιοδοσιών, είναι χώροι διαρκώς ενδιάμεσοι, παγιδευμένοι σε ένα νομικό limbo, χώροι της α-νομίας εξ ορισμού, παρεκκλίνοντα πεδία δράσης.
Συνιστούν περισσότερο κοινωνικές
κατασκευές παρά υλικές- χωρικές μορφές, αποτελούν πεδία διαπραγμάτευσης
και συγχρόνως είναι οι ίδιοι υπό διαπραγμάτευση- τα σύνορα τους είναι
ρευστά και πορώδη. Μες στην αναποφασιστικότητα και το ατελές της μορφής
τους είναι εκτεθειμένοι σε κάθε είδους οικειοποίηση, επιδεκτικοί στην
άσκηση της «ήπιας» δύναμης της διπλωματίας και της διακυβέρνησης.
Παρόλαυτα, μέσα στην αμφισημία τους μπορούν να αποτελέσουν χώρους
πειραματισμού, μπορούν να διατυπωθούν ως εναλλακτικές λύσεις στα
ισχύοντα άκαμπτα χωρικά πρότυπα κοινωνικής και πολιτικής δράσης. Το
εγγενώς πολλαπλό δυναμικό τους υπερβαίνει αυτό του αυστηρά ρυθμισμένου
χώρου.
Στο αστικό περιβάλλον, είναι χώροι μιας αρρύθμιστης αγριότητας, εκεί όπου ο νόμος υποκαθίσταται από άγραφα πρωτοκόλλα, όπου μη-θεσμοποιημένες μορφές συνύπαρξης επανεφευρίσκονται διαρκώς εκ νέου. Στον δήμο Αθηναίων μια τέτοια περιοχή είναι η ζώνη από τις Τρεις Γέφυρες, εκεί όπου κάτω από την Εθνική Οδό αποκαλύπτεται ο Κηφισός, έως τον κόμβο Φιλαδέλφειας, μια περιοχή πολλαπλών, επικαλυπτομένων και ασαφών συνόρων. Είναι συγχρόνως το όριο της πόλης προς το ποτάμι και τον αυτοκινητόδρομο, το σημείο συνάντησης μιας πυκνής αστικής συνθήκης με μια μεταλλαγμένη φύση, ένα διοικητικό σύνορο μεταξύ τριών δήμων, το όριο των βιομηχανικών χρήσεων με την οικιστική ζώνη, είναι εκεί που διαφορετικές φάσεις της αστικοποίησης αλληλεπικαλύπτονται αφήνοντας θραύσματα του παρελθόντος ανέγγιχτα – είναι ένα πεδίο πολλαπλών διαπραγματεύσεων. Το αστικό της τοπίο συγκροτεί μια αναποφάσιστη αστική πραγματικότητα.
Το πρότζεκτ αποτελεί μια πρόσκληση σε εικαστικούς, αρχιτέκτονες, performers και θεωρητικούς να εξερευνήσουν τις δυνατότητες αυτών των ανοιχτών χώρων, να τους οικειοποιηθούν, ορίζοντας ένα ανοιχτό συντακτικό χρήσης, επινοώντας soft protocols για έναν διευρυμένο δημόσιο χώρο.
Με μια σειρά από παρεμβάσεις, εφήμερες εγκαταστάσεις, αστικές περιπλανήσεις, performances και συζητήσεις που θα λάβουν χώρα στην ευρύτερη περιοχή, επιδιώκουμε την διαπραγμάτευση της ισορροπίας μεταξύ αυτής της ανυπόταχτης αστικής συνθήκης και της αποφασιστικότητας της δράσης- μεταξύ της ανοιχτότητας της δυνατότητας και της περίκλεισης της μορφής.
Το πρότζεκτ θα καταγραφεί σε μια συλλογική έκδοση μαζί με θεωρητικές συνεισφορές στο τέλος της διαδικασίας.
Συμμετέχοντες
Rebecca Agnes, akoo-o collective (Νίκος Μπούμπαρης, Σοφία Γρηγοριάδου, Ντάνα Παπαχρήστου, Γιώργος Σαμαντάς), Lucia Bricco, Ludovic Bernhardt, Campus Novel (Γιάννης Δελαγραμμάτικας, Ινώ Βαρβαρίτη, Γιάννης Σινιόρογλου), Ειρήνη Ευσταθίου, Stefania Migliorati, Κώστας Μπασάνος, Γιώργος Παπαδάτος, Νίνα Παπακωνσταντίνου, Άρτεμις Ποταμιάνου, VASCOS ( Κώστας Τζημούλης – Βασίλης Νούλας), Δημήτρης Χαλάτσης
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Blowing with the wind - Fleeting sovereignties of a post-national world order - Counterpublics -2021
A video essay by Constantina Theodorou & Giorgos Papadatos, Counterpublics – 2021
…….There was once, not long before, a world of dividing lines; they live in a world of electrified wires going up and down, undersea and in the air. It is a world of a priori obligatory sharing and de facto collaboration, not one of kindness and softness, antagonisms will never end, but in the end they have to share. It was the Cold War, the epoch of superpowers and mutual fear of the other; it is the Hot Peace Era, of shared power distribution and common fear of what they’ ll do without the other. If they don’t collaborate they’ll end up as fried fossils spared across the planet for the future species archeologists to contemplate upon. What drove humans to prosperity, what drove them to extinction?
The Continuous Monument: On the Rocky Coast, Project (Perspective)
1969 Superstudio, Gian Piero Frassinelli, Alessandro Magris, Roberto Magris, Adolfo Natalini, Cristiano Toraldo di Francia
…….The historical exception of the territorially bounded state and the destructive international system of infinite expansion, unlimited growth & exhaustion of any kind of resources is now about to expire suffocating in the fumes of its own vital fuels. If our electricity powered civilization is to survive it has the urgent task to alter its vital resource, turn to zero CO2 emissions power generation, to compromise and design with the idea of limits. Switching to renewable and omnipresent sources, sun, wind and water, with totally different territorial logics than the geographically restricted and limited oil & gas will signal the beginning of a new planetary order. In the unprecedented planetary emergency the ambiguity of the old dilemma “what comes first- technological innovation or political transformations”, is solved practically and defacto by the viability and feasibility of the given answers.
…..Every part of the design of the rapidly developing renewable energy sharing network poses a serious reorganization challenge of the existing planetary extraction networks. It is a massive enterprise to design both the hard & soft infrastructure, the loci of production, the routes, and the protocols of sharing. New type of centralities are already emerging in places of former wilderness, mountain committees, assembly points at the crossroads of hiking trails, unions of uninhabited islands and other wind-rich areas.
(from the essay Blowing with the wind. Fleeting sovereignties of a post-national world order, by Constantina Theodorou, to be published on Strelka mag, 2021)